Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2018

ΝΑ ΖΕΙΣ

Αν αυτά που σε πονάν δεν τ απογυμνώσεις, δεν τ' αποσυνθέσεις και δεν τ' αναδομήσεις πάνω σε καινούριες βάσεις και λογική, το πιο πιθανόν είναι να παραμείνουν για πάντα εκει, αιχμηρά και επικίνδυνα να σου θρυμματίζουν νου, καρδιά και ύπαρξη.
#να_ζεις

Παρασκευή 11 Μαΐου 2018

ΠΑΡΑΣΚΕΥΕΣ ΤΟΥ ΛΟΓΙΣΜΟΥ


Την Παρασκευή ξεχνιέμαι.
Σε δρόμους, σε πλατείες, σε σταθμούς, σε ιδέες, σε λόγια απρογραμμάτισα και σκάω γελάκι κάπου εκεί πίσω απ τ αυτί σου γιατί εκεί είναι η θέση του.
Την Παρασκευή γίνομαι #Ζεστή_Σοκολάτα  και σερβίρομαι πασπαλισμένη με αρχέγονα μπλουζ και τρίμματα από ροκ της Μπεθ και γεμίζω τα τεπόζιτα βενζίνη αισιοδοξίας για ένα τρελό μεθυσμένο από εικόνες Σαββατοκύριακο
Την Παρασκευή πετάω τετράδια, βιβλία, λύπες από τη τσάντα μου τη σχολική και τη γεμίζω με ελπίδες και χάχανα κοριτσίιών που διάβασαν κρυφά το ραβασάκι του έρωτα.
Την Παρασκευή είμαι μπλουζ ερωτικό, τανγκο παθιασμένο, φιλί κλεμμένο και ματιά σκανδαλιάρικη.
Την Παρασκεύη


Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2018

HIS WORDS


There is no one to be called a master by himself.
Only if he is accredited to this title.
Recognized by his sub.
If not, he s just a dickhead with a dog collar in hand.

The right question should be,
"Do you see your master in me?:
If not, there is no mastery in the house.
L.K. 02012018

Τετάρτη 3 Ιανουαρίου 2018

ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

"Υπάρχουν τα συγχωρώ τα γεμάτα έπαρση. Εννοούν: εγώ ο καλότατος, ο γενναιόκαρδος, ο άριστος, ο ακομπλεξάριστος, συγχωρώ βέβαια εσένα, ο οποίος, σαν μυρμήγκι που είσαι, τι βλάβη θα μπορούσες να μου προξενήσεις… Υπάρχουν τα συγχωρώ του καλόπαιδου του Θεού! Δες, Θεέ μου, πόσο εντάξει δούλος Σου είμαι, πόσο καλός μαθητής, Σε υπακούω, ακολουθώ τις διδαχές Σου, μιμούμαι το παράδειγμα Σου, και φρόντισε να με ανταμείψεις σύντομα. Υπάρχουν τα συγχωρώ τα πανεύκολα. Τώρα πλέον που το πρόβλημα το οποίο μου προκάλεσες δεν υφίσταται -εσύ με απάτησες μεν, αλλά εγώ τώρα βρήκα έναν άλλο πανέμορφο και πλούσιο άντρα, ευτυχώς δηλαδή που με απάτησες και σώθηκα, άνοιξαν τα μάτια μου-, σου απευθύνω ένα μεγαλειώδες «σε συγχωρώ»! Καμαρώνω μειώνοντας σε. Προσφέρω συγγνώμη άκοπη, χωρίς κόστος, χωρίς θυσία· με αυταρέσκεια. Κυρίως δε στοιχίζει, δεν πονάει διότι όλες οι συνθήκες άλλαξαν, αυτός είναι ο λόγος άλλωστε που σε συγχωρώ. Και ασφαλώς, το πιο συνηθισμένο, υπάρχουν συγχωρώ που δεν τα εννοούμε. Τα πετάμε αμέσως, επιπόλαια, τυπικότατα, άδεια σαν φακέλους δίχως επιστολή μέσα, σαν φέιγ βολάν διαφήμισης, σαν ένα ψυχαναγκαστικό και κούφιο χαιρετισμό. Οι ψυχαναγκασμοί είναι πάντα κούφιοι. Μιμούνται ένα περιεχόμενο, αλλά είναι κενοί. «Τι κάνετε;» «Καλά! Εσείς;» «Κι εμείς καλά!» «Χαίρετε!» «Πολύ καλημέρα σας!» «Επίσης!» «Τα όμοια!» Ούτε καλά είμαστε, ούτε να χαίρεστε εσείς έχουμε όρεξη, ούτε να είναι καλή η μέρα σας ευχόμαστε όταν εμείς περνάμε μια τόσο ζόρικη μέρα. Τα επίσης δεν έχουν αντιστοιχίες, τα όμοια εννοούν εντελώς ανόμοια. Ετσι άστοχα λέμε τα συγχωρώ, ιδίως άμα θέλουμε να ξεφορτωθούμε κάποιον που θεωρεί χρέος του να ζητάει συγγνώμες, προκειμένου να κοινωνήσει για παράδείγμα, και οφείλει να συλλαβίσει λέξεις: «Συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό». Αξία έχει να μπορείς να συγχωρείς εκείνον που σε πόνεσε, ενώ ο πόνος διαρκεί και καίει. Η πιο αληθινή, η πιο σπαραχτική συγγνώμη που δόθηκε ποτέ ήταν η συγγνώμη πάνω σε σταυρό από έναν αιμορραγοΰντα νεαρό σταυρωμένο. Τότε μόνο. Ενόσω υποφέρεις από την αδικία που σου έγινε να συγχωρείς, να το εννοείς με καθαρή καρδιά για εκείνον που σε αδίκησε. Να συγχωρείς διότι καταλαβαίνεις ίσως την πρόθεση του τη διαφορετική από την πράξη του. Διότι υποψιάζεσαι το «δεν ξέρει τι κάνει»… Διότι δέχεσαι πως είναι πλάσμα ατελές και ταλαίπωρο ακριβώς όπως εσύ, πέφτει σε λάθη από αδυναμίες και ανοησίες προπατορικές. Το σπουδαιότερο, διότι δέχεσαι ότι κι εσύ έχεις πράξει ακόμη χειρότερες αδικίες, ακόμη πιο επικίνδυνες κουταμάρες, ασυναισθησίες αλλά και αναισθησίες με εγωισμό εξωφρενικό. Τότε μετράει. Τότε συγχωρείς, τότε λύνεις δεσμά και αποδεσμεύεσαι. Πονώντας. Ο Αντόνιο Πόρτσια λέει: Ναι, αυτό είναι το καλό: να συγχωρείς το κακό. Δεν υπάρχει άλλο καλό." Μάρω Βαμβουνάκη: “Σιωπάς για να ακούγεσαι” (απόσπασμα)

Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ;


...είχες καιρό να σηκωθείς... πάντα εκεί σαν καρφωμένος στην καρέκλα σου με μάτια χαμένα στο κενό σημείο μπροστά σου θαρρείς και κάποιο μυστικό κρυφό μήνυμα ξεδιπλωνόταν εκει... δε μιλούσες, δεν ψιθύριζες καν... που και πού μόνο ακουγόταν το θρόισμα του παντελονιού σου καθώς άλλαζες σταυροπόδι...
και πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια... και εκει σε μια στιγμή χωρίς προειδοποίηση σηκώθηκες... ευθυτενής αγέρωχος γεμάτος περηφάνεια, άπλωσες το χέρι και είπες με κρυστάλλινη φωνή...
Χορεύουμε;

(Α.Κ. 31082016)

Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Ζω και Αγαπώ!


Και ποιος ορίζει το πως πρέπει ν αγαπάς; Ποιος μπορεί να βάλει την αγάπη σε καλούπια; Μα είναι δυνατόν; Καθένας την αγάπη τη νιώθει και την εκφράζει με το δικό του τρόπο. Δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν πρότυπα και δεδομένα που πρέπει να τηρήσεις και να πατας πάνω σ αυτά.
Μόνο ν αγαπάς. Με όλο σου το είναι και για όσο. Για όσο αντέχεις. Για όσο αντέχεις ν αγαπάς τον αλλον χωρίς να τον πνίγεις και χωρίς να πνίγεσαι. Αν βάλεις μέσα στην αγάπη σου το αλλά, τότε να φύγεις. Να μη σταθεις λεπτό. Αγάπη με αλλά δεν υπάρχει. Δε στέκει το "σ αγαπάω αλλά πρέπει ν αλλάξεις". Υπάρχει μόνο το "σ αγαπάω" και μετά τελεία. Αν πεις "σ' αγαπάω αλλά" τότε φύγε. Τρέχα. Τρέχα μακρυά πριν πληγωθείς και πριν πληγώσεις.
Μα η αγάπη πονάει θα σου πουν. Λάθος. Η αγάπη ανυψώνει, ανοίγει δρόμους, απαλύνει ψυχές και γεμίζει το μυαλό με ωραίες εικόνες και όνειρα. Αυτό που πονάει ειναι το εγώ και οι προβολές του.

"Σ αγαπάω αλλα θα σε ήθελα αλλιώς. Θα ήθελα να μ αγαπάς μ αυτό τον τρόπο. Δε μ αγαπάς αρκετά γιατι δεν αλλάζεις για μένα."

Ποιος ορίζει λοιπόν το πως πρέπει ν' αγαπάς; Κανείς. Γιατί αν το ορίσει τοτε παύει να ειναι αγάπη. Χάνει τη μαγεία της. Διαλύεται και γίνεται μια χλιαρή σούπα που παλεύεις με κερί να τη ζεστάνεις.
Αλλά η αγάπη δε ζεσταίνεται. Αν κρυώσει, πάει. Καλύτερα φύγε. Το πάντα θα σ αγαπώ ισχύει μόνο όταν αγαπάς τον άλλον γι αυτό που ειναι και όχι γι αυτό που θες να είναι. Κι αυτοί που πραγματικά αγαπήσαμε δε φεύγουν ποτέ. Είναι πάντα μαζί μας. Μέσα μας. Τους κουβαλάμε όπου πάμε και τους μνημονεύουμε σε κάθε μας χαμόγελο.
Αγαπώ, ονειρεύομαι, ελπίζω, ΖΩ.
Με σένα, για σένα, για μένα.
Ζω κι αγαπώ.

Τετάρτη 16 Αυγούστου 2017

ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ!




Θελω μια φορά,
μια να σε κραταω αγκαλια
και να ακούμε τις μουσικες σου.
Να μαστε κολλημένοι
όπως τα ακόρντα στα δωδεκαμετρα
που παίζεις.
Και να λεμε βλακειες. Και να γελαμε.
Και να ξεχυλιζει η αγαπη τοσο
που να παγωσει το δειλινό στα χρώματα του,
για να περασει ωρα μαζι μας.


(14042017)

ΝΑ ΖΕΙΣ

Αν αυτά που σε πονάν δεν τ απογυμνώσεις, δεν τ' αποσυνθέσεις και δεν τ' αναδομήσεις πάνω σε καινούριες βάσεις και λογική, το πιο π...